Η χρήση της μπατονέτας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας υγιεινής, όμως οι περισσότεροι ωτορινολαρυγγολόγοι συνιστούν: Χρησιμοποιήστε την για οτιδήποτε άλλο εκτός από το να καθαρίσετε τα αυτιά σας! Ειδικά όταν εκεί έχουν δημιουργηθεί βύσματα κυψέλης (το γνωστό κερί των αυτιών).

Στον έξω ακουστικό πόρο των αυτιών – όπως και σε όλες τις κλειστές κοιλότητες – αναπτύσσονται διάφορα μικρόβια, τα οποία είναι μη παθογόνα και χαρακτηρίζονται ως φυσιολογική χλωρίδα. Ο πόρος αυτός δεν είναι τελείως ευθύς. Εμφανίζει σχήμα κλεψύδρας ή χωνιού, μέσα δε σε αυτόν δημιουργούνται τα βύσματα κυψέλης. Τα βύσματα αποτελούνται από έκκριμα των κυψελιδοποιών αδένων, τρίχες και επιθήλια, που αφυδατώνονται και παίρνουν το εκμαγείο (σχήμα) του έξω ακουστικού πόρου. Όταν διαβραχούν, διογκώνονται και κλείνουν τον πόρο δημιουργώντας βαρηκοΐα. Προσπαθώντας να καθαρίσουμε τα αυτιά με μπατονέτα προωθούμε το βύσμα προς το τύμπανο επιτείνοντας έτσι τη βαρηκοΐα, ενώ μπορεί να τραυματίσουμε τον έξω ακουστικό πόρο και να προκαλέσουμε έντονες φλεγμονές. Ο τραυματισμός από μπατονέτα του έξω ακουστικού πόρου όσο και του τυμπανικού υμένα (ιδιαίτερα στα παιδιά) είναι συχνός και οδηγεί πολλούς στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων με ωταλγίες, βαρηκοΐα και πυόρροια, ενοχλήματα που οφείλονται σε εξωτερική ή μέση ωτίτιδα και χρήζουν ειδικής φαρμακευτικής αγωγής.

Πώς πρέπει να καθαρίζουμε τα αυτιά μας

Τα αυτιά αυτοκαθαρίζονται. Ότι παράγεται μέσα σε αυτά, βγαίνει μόνο του προς τα έξω. Μετά το μπάνιο μπορείτε να τα σκουπίζετε μέχρι το σημείο που φτάνει η πετσέτα. Αν μείνει υγρό μέσα, σωστό είναι το απορροφήσετε με μια λεπτή οδοντογλυφίδα στην άκρη της οποίας θα βάλετε λίγο βαμβάκι. Πρόκειται για μια αυτοσχέδια μπατονέτα, η οποία όμως λόγω του ότι είναι πολύ πιο λεπτή με προσεκτικό χειρισμό δε δημιουργεί προβλήματα.

  • Εάν υπάρχει βύσμα που κλείνει τελείως τον έξω ακουστικό πόρο, μπορείτε να κάνετε μια προετοιμασία με ελαιόλαδο επί 3 ημέρες (βάζετε στην άκρη μιας οδοντογλυφίδας λίγο βαμβάκι, το βουτάτε σε ελαιόλαδο, το στύβετε και υγραίνετε απαλά τον έξω ακουστικό πόρο) και μετά πλένετε το αυτί με νερό στη θερμοκρασία του σώματος, ώστε να παρασυρθούν τα βύσματα προς τα έξω.
  • Αν το βύσμα είναι σκληρό και δεν βγαίνει, πρέπει να αφαιρείται από τον γιατρό και μόνο.
  • Όσοι πάσχουν από οξεία ή χρόνια ωτίτιδα πρέπει να προσέχουν, ώστε να μην μπαίνει νερό ή σαπουνάδα στα αυτιά τους και να μη χρησιμοποιούν διάφορα αντικείμενα για τον καθαρισμό τους.  Κι αυτό γιατί μπορεί να δημιουργηθούν εξωτερικές ωτίτιδες, όπως οι κακοήθεις εξωτερικές ωτίτιδες, που θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή σε άτομα προχωρημένης ηλικίας ή με εξασθενημένο ανοσοποιητικό.

Μιχαήλ Σ. Δεληνικόλας

Χειρουργός Ωτορινολαρυγγολόγος

Τι είναι η εξωτερική ωτίτιδα;

Για να καταλάβει κανείς τι θα πει εξωτερική ωτίτιδα πρέπει πρώτα να εξηγήσουμε τι είναι το εξωτερικό αυτί. Για πρακτικούς λόγους χωρίζουμε το αυτί σε τρία μέρη: το εξωτερικό αυτί που περιλαμβάνει το πτερύγιο και τον πόρο (το ακουστικό κανάλι) μέχρι το τύμπανο (μέχρι δηλαδή εκεί που μπορούμε να δούμε), το μέσο αυτί (το χώρο πίσω από το τύμπανο που έχει τα οστάρια) και το έσω αυτί που έχει τον κοχλία και το λαβύρινθο (τα όργανα της ακοής και της ισορροπίας). Η εξωτερική ωτίτιδα είναι λοιπόν μια φλεγμονή στο δέρμα του πόρου μέχρι το πολύ το τύμπανο.

Γιατί χαρακτηρίζεται ως νόσος του καλοκαιριού;

Η αλήθεια είναι ότι η εξωτερική ωτίτιδα μπορεί να εμφανιστεί σε κάθε εποχή του χρόνου. Όμως, το καλοκαίρι τα περιστατικά εμφανίζουν κατακόρυφη άνοδο. Φυσιολογικά, ο πόρος καλύπτεται από δέρμα και αυτό από κερί που αποτελεί ένα φυσικό προστατευτικό μηχανισμό. Η ξηρασία και η υγρασία που υπάρχουν το καλοκαίρι συμβάλλουν στην καταστροφή αυτού του προστατευτικού μηχανισμού κι έτσι κάθε μικροτραυματισμός (ξύσιμο με το δάκτυλο, μπατονέτα, ξένο σώμα) επιτρέπει στα μικρόβια που υπάρχουν στον πόρο να περάσουν το δέρμα και να ξεκινήσει η φλεγμονή. Από εκεί και πέρα, το σκοτεινό και υγρό περιβάλλον του πόρου είναι ιδανικό για την ανάπτυξη των μικροβίων και ξεκινά μια διεργασία που συνεπάγεται οίδημα (πρήξιμο) στο δέρμα του πόρου με πύο και μπλοκάρισμα στο αυτί.

Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στην εξωτερική ωτίτιδα των παιδιών;

Αν και δεν υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές με τους ενήλικες, τα παιδιά πάντα έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες. Πρώτα απ’ όλα, ο πόρος του παιδικού αυτιού είναι μικρότερος και μπλοκάρει πολύ πιο εύκολα. Επίσης, τα παιδιά έχουν την τάση να βάζουν αντικείμενα στο αυτί τους, κάτι που προδιαθέτει για καταστροφή του φυσιολογικού φραγμού του δέρματος και είσοδο των μικροβίων. Τέλος, τα παιδιά επειδή δε μπορούν να επικοινωνήσουν σωστά, μπορεί να αγνοήσουν τα πρώτα συμπτώματα της κατάστασης και να έλθουν σε πιο προχωρημένο στάδιο.

Ποια είναι τα συμπτώματα της εξωτερικής ωτίτιδας;

Στα πρώτα στάδια της εξωτερικής ωτίτιδας υπάρχει φαγούρα στον πόρο που κάνει το παιδί να θέλει να ξύσει το αυτί του. Το ξύσιμο αυτό ανακουφίζει από τα συμπτώματα προσωρινά, αλλά επιδεινώνει την κατάσταση βάζοντας περισσότερα μικρόβια μέσα στο δέρμα. Στη συνέχεια αρχίζει πόνος έντονος, που περνά μόνο με αναλγητικά και αρχίζει να τρέχει ένα πυώδες ή και αιματηρό υγρό από το αυτί. Ο πόνος είναι χαρακτηριστικά δυνατότερος όταν πιέσουμε το τράγο του αυτιού ή κουνήσουμε το πτερύγιο. Το πύο και τα νεκρά επιθήλια που μαζεύονται μέσα στον πόρο τον αποφράσσουν και έτσι δημιουργείται βαρηκοΐα. Σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να εμφανιστούν και επώδυνοι λεμφαδένες στον τράχηλο λόγω της μικροβιακής φλεγμονής. Αν δεν αντιμετωπιστεί η κατάσταση, τότε επεκτείνεται και προς το πτερύγιο ή τα οστά του κρανίου.

Η εξωτερική ωτίτιδα μπορεί να μπερδευτεί με άλλα προβλήματα;

Ιδίως στα παιδιά που ο πόρος είναι μικρός και τα ίδια δε μπορούν να μιλήσουν σαφώς για τα συμπτώματά τους, μπορεί να υπάρξουν διαγνωστικά προβλήματα. Συνήθως, η οξεία μέση ωτίτιδα πονά κατά τον ίδιο περίπου τρόπο. Εμφανίζεται ξαφνικά και δε σταματά παρά μόνο με αναλγητικά. Βέβαια, η οξεία μέση ωτίτιδα είναι συλλογή πύου πίσω από το τύμπανο και συνήθως προηγείται κάποιο κρυολόγημα. Επίσης, δεν υπάρχει οίδημα στον πόρο και πυώδες έκκριμα. Σε κάθε περίπτωση, η κλινική εξέταση από τον παιδίατρο ή τον ΩΡΛ είναι μόνο αυτή που θα δώσει απάντηση στο πρόβλημα.

Ποια είναι η θεραπεία της εξωτερικής ωτίτιδας;

Στις περισσότερες περιπτώσεις η εξωτερική ωτίτιδα αντιμετωπίζεται με τοπική θεραπεία. Τα μικρόβια που συχνότερα προκαλούν την εξωτερική ωτίτιδα είναι η ψευδομονάδα και ο σταφυλόκοκκος, ενώ αρκετά συχνοί είναι και οι μύκητες. Έτσι, χορηγούνται τοπικές αντιβιοτικές σταγόνες κατά των ύποπτων μικροβίων. Όταν πιστεύεται ότι πρόκειται για μικροβιακή φλεγμονή μπορεί να δοθούν και σκευάσματα που περιέχουν κορτιζόνη και αντιβιοτικά, κάτι που βοηθά να μειωθεί το οίδημα και ο πόνος πιο γρήγορα. Όταν όμως η εξωτερική ωτίτιδα οφείλεται σε μύκητα απαγορεύεται η χρήση κορτιζόνης γιατί αντί να βοηθήσει, συντελεί στην εντονότερη ανάπτυξη του μύκητα. Σε κάθε περίπτωση όσο διαρκεί η θεραπεία, οι γονείς πρέπει να βεβαιώνονται ότι δε μπαίνει νερό στα αυτιά του παιδιού και ότι το παιδί δε συνεχίζει να εισάγει ξένα σώματα μέσα στο αυτί. Επίσης, χρειάζεται να γίνεται κατά την έναρξη και κατά τη διάρκεια της θεραπείας τακτικός καθαρισμός του αυτιού από τον ΩΡΛ και τοπική περιποίηση για απομάκρυνση του πύου και των συγκριμάτων που μαζεύονται μέσα στον πόρο.
Όταν η ωτίτιδα είναι προχωρημένη ή όταν η θεραπεία με τοπικά αντιβιοτικά αποτύχει πρέπει να γίνει επιθετική θεραπεία για να αποφευχθούν οι επιπλοκές. Χορηγούνται αντιβιοτικά από το στόμα ή ενδοφλέβια. Ειδική κατηγορία αποτελούν τα διαβητικά παιδιά και αυτά με πτώση της ανοσίας. Τα παιδιά αυτά είναι σε κίνδυνο για ανάπτυξη μιας επιθετικής κατάστασης που λέγεται κακοήθης εξωτερική ωτίτιδα που συνοδεύεται από επέκταση της λοίμωξης στα οστά του κρανίου και γι’ αυτήν την ομάδα απαιτείται νοσοκομειακή αντιμετώπιση.

ΜΙΧΑΗΛ ΔΕΛΗΝΙΚΟΛΑΣ

ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΩΤΟΡΙΝΟΛΑΡΥΓΓΟΛΟΓΟΣ

Η οξεία μέση ωτίτιδα, σε αντιδιαστολή με την εξωτερική ωτίτιδα του Καλοκαιριού, είναι φλεγμονή του αυτιού που θέλει προσοχή και θεραπευτική αγωγή από γιατρό. Συναντάται σε ενήλικες, αλλά και παιδιά , ιδίως αυτά της προσχολικής ηλικίας.

Ποιά παιδιά παθαίνουν συχνότερα ‘μέση ωτίτιδα’;

Κάθε παιδί μπορεί να νοσήσει, όμως αρρωσταίνουν πιό συχνά τα παιδιά που:

  • οι γονείς τους καπνίζουν,
  • πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό,
  • έχουν μεγαλύτερα αδέρφια,
  • έχουν οικογενειακό ιστορικό με ωτίτιδες,
  • δεν θήλασαν,
  • πίνουν από το μπιμπερὀ ανάσκελα,
  • έχουν υπερτροφικές αδενοειδείς εκβλαστήσεις (κρεατάκια) και αμυγδαλές.

Επιπλέον, επιβαρυντικοί παράγοντες θεωρούνται ανατομικές ανωμαλίες, που πιθανά υπάρχουν στη μύτη ή το πρόσωπο, η πάθηση της γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης και η υπερκατανάλωση αντιβιοτικών. Η τελευταία αιτία έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ανθεκτικών στελεχών μικροβίων.

Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημιακού Ιατρικού Κέντρου της Ουτρέχτης στην Ολλανδία, η συνεχής χρήση πιπίλας μπορεί να φταίει για τις επαναλαμβανόμενες ωτίτιδες στα μικρά παιδιά. Οι ερευνητές, ύστερα από πενταετή μελέτη σε δείγμα 500 παιδιών, διαπίστωσαν ότι ο κίνδυνος επαναλαμβανόμενης λοίμωξης στα αυτιά ήταν σχεδόν διπλάσιος για τα παιδιά που χρησιμοποιούσαν πιπίλα. Αυτό παρατηρείται, ίσως, επειδή η συνεχής χρήση της επιτρέπει στα βακτήρια να μετοικήσουν ευκολότερα από τις εκκρίσεις της μύτης στο μέσο αυτί.

Τί προκαλεί μέση ωτίτιδα;

Η ευσταχιανή σάλπιγγα είναι ένας σωλήνας που συνδέει το αυτί με την μύτη, ειδικότερα το μέσο αυτί με το ρινοφάρυγγα, και έχει ρόλο-κλειδί, καθώς επιτρέπει την ανανέωση του αέρα στο μέσο αυτί και την απομάκρυνση των υγρών προς τη στοματική κοιλότητα. Επίσης, εξισορροπεί την πίεση μέσα στο αυτί με αυτήν του εξωτερικού περιβάλλοντος. Όταν ο σωλήνας αυτός μπλοκάρει για οποιοδήποτε λόγο (κρυολόγημα, γρίπη, αλλεργία, ιγμορίτιδα, ανατομική ανωμαλία), υγρό και μικρόβια εγκλωβίζονται στην κοιλότητα του μέσου αφτιού και παράγουν φλεγμονή.

Τί συμπτώματα έχει η μέση ωτίτιδα;

Ανάλογα με τα συμπτώματά τους, οι μέσες ωτίτιδες διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:

 Οξείες πυώδεις ωτίτιδες

Ο βλεννογόνος του έσω αυτιού εκκρίνει πύον. Ο ασθενής νιώθει συνεχή οξύ πόνο, παροδικό περιορισμό της ακοής και, στις περιπτώσεις που δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα η λοίμωξη με την κατάλληλη αντιβίωση, μπορεί να προκληθεί ρήξη τυμπάνου από το πύον. Σε σπάνιες περιπτώσεις, το πύον μπορεί να εισχωρήσει βαθύτερα στον εγκέφαλο και να προκαλέσει σοβαρότερα προβλήματα (μαστοειδίτιδα, μηνιγγίτιδα).

Αντιμετωπίζονται με αντιβιοτικά, ευρέος φάσματος ή ειδικό αντιβιοτικό, εφόσον έχει ταυτοποιηθεί το μικρόβιο. Επιπρόσθετη φαρμακευτική αγωγή που χορηγείται περιλαμβάνει αναλγητικά, αντιπυρετικά και αποσυμφορητικά της μύτης.

 Εκκριτικές ωτίτιδες

Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, οι πυώδεις ωτίτιδες αντιμετωπίζονται ριζικά. Όμως, κάποιες φορές, η αγωγή «καταφέρνει» μεν να απομακρύνει το πύον, αλλά τα αυτιά συνεχίζουν να εκκρίνουν υγρό, οπότε πια η ωτίτιδα αποκτά χρόνιο χαρακτήρα και χαρακτηρίζεται ως «εκκριτική». Αυτός ο τύπος ωτίτιδας εμφανίζεται πολύ συχνά στα παιδιά, χωρίς απαραίτητα να έχει προηγηθεί οξεία πυώδης ωτίτιδα. Οφείλεται κυρίως σε ιούς και σπανιότερα στα μικρόβια του αιμόφιλου και του πνευμονιόκοκκου. Στις περιπτώσεις αυτές κρίνεται αναγκαία η λήψη ειδικού αντιβιοτικού.

Συνήθως, αρκούν τα αναλγητικά και αντιπυρετικά, καθώς και τα αποιδηματικά σκευάσματα, τα οποία βοηθούν στην υποχώρηση του πρηξίματος. Επιπλέον, μικροί και μεγάλοι μπορούν να κάνουν απλές ασκήσεις για να ανοίξει η ευσταχιανή σάλπιγγα, όπως να μασούν τσίχλες και καραμέλες, να φουσκώνουν μπαλόνια, να φυσούν τη μύτη τους. Τέλος, σε περίπτωση που συνυπάρχει αλλεργική ρινίτιδα, μπορούν να παίρνουν αντιισταμινικά φάρμακα ή να χρησιμοποιούν ρινικό σπρέι κορτιζόνης.

Γενικές συμβουλές

Μην χρησιμοποιείτε σταγόνες στις ωτίτιδες, παρά μόνο στις εξωτερικές και πάντοτε με συμβουλή γιατρού. Αν έχετε μέση ωτίτιδα με ρήξη τυμπάνου και βάλετε σταγόνες, μπορεί να περάσουν στο μέσο αυτί και να σας προκαλέσουν σοβαρότερα προβλήματα.

Πείτε όχι στο γιατροσόφι της γιαγιάς, και μη βάζετε λάδι στα αυτιά σας, όταν πονάνε. Δεν θα προκαλέσετε περισσότερες βλάβες, αλλά ενδεχομένως να δυσκολεύσετε τη διάγνωση του γιατρού: το λάδι αλλάζει τη σύσταση του υγρού.

Όταν έχετε ωτίτιδα, αποφεύγετε να μπαίνετε σε αεροπλάνο ή να ανεβαίνετε στο βουνό, γιατί αυξάνεται η ατμοσφαιρική πίεση, με αποτέλεσμα τα ήδη ταλαιπωρημένα αυτιά σας να πονούν περισσότερο.

Αποφεύγετε τις ζεστές κομπρέσες. Η υψηλή θερμοκρασία δημιουργεί υπεραιμία στα τύμπανα και μπορεί να προκαλέσει ακόμη και ρήξη, όταν είναι πολύ ερεθισμένα.

Απαγορεύεται αυστηρά χρήση μπατονέτας για τον καθαρισμό των αυτιών.

Μη ρίχνετε νερό στα αυτιά σας πριν επισκεφθείτε τον γιατρό. Υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να χειροτερεύσετε την κατάστασή σας.

Αν πάσχετε από σακχαρώδη διαβήτη (ιδιαίτερα σε ενήλικες) και πάθετε ωτίτιδα, επισκεφτείτε αμέσως τον γιατρό σας, ώστε να αποφύγετε το ενδεχόμενο σοβαρών επιπλοκών, όπως κακοήθης εξωτερική ωτίτιδα.

Μπορεί να προκαλέσει προβλήματα ακοής;

Παροδικά:  τα ηχητικά κύματα μεταδίδονται μέσω του τύμπανου. Όταν το μέσο αυτί δεν αερίζεται σωστά, λόγω της ωτίτιδας, ο ήχος μεταδίδεται με μικρότερη ένταση, μέσω του υγρού που έχει μαζευτεί στην περιοχή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ο ασθενής να μην ακούει καλά, μέχρι να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα,

Μόνιμα:  τα παιδιά, όπως και ενήλικες που πάσχουν από χρόνια ωτίτιδα, ενδέχεται να παρουσιάσουν περιορισμό της ακουστικής τους οξύτητας, σε μόνιμη βάση. Στην σπάνια περίπτωση που ένα μικρό παιδί (περίπου από την ηλικία του ενός έτους και μετά, που αρχίζει να μιλά) δεν ακούει καλά, λόγω ωτίτιδας, είναι πιθανό να παρουσιάσει προβλήματα ομιλίας. Όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι επαρκώς τεκμηριωμένο, μέχρι σήμερα τουλάχιστον. Εκείνο που σίγουρα ισχύει είναι ότι επιτείνει ένα υπάρχον πρόβλημα ομιλίας.

Τα κρεατάκια μοιάζουν με τις αμυγδαλές και αποτελούν τμήμα του αμυντικού συστήματος του οργανισμού στις φλεγμονές.
Είναι στο πάνω μέρους του φάρυγγα ακριβώς πίσω από τη μύτη και τη μαλακή υπερώα. Δεν φαίνονται από το στόμα και για να τα δούμε χρειαζόμαστε ειδικά όργανα (ενδοσκόπια).
Υπάρχουν με τη γέννηση κάθε παιδιού. Προοδευτικά αρχίζουν να μεγαλώνουν,
και στην ηλικία των 3-6 ετών έχουν το μεγαλύτερό τους μέγεθος.
Οι αδενοειδείς εκβλαστήσεις (κρεατάκια) υποχωρούν σε μέγεθος με την ηλικία, σε σημείο που μπορεί να γίνουν αρκετά μικρά στους ενήλικες. Ωστόσο, δεν είναι ασυνήθιστο για τα παιδιά να έχουν τεράστιες αδενοειδείς εκβλαστήσεις (συμπεριλαμβανομένων και των αμυγδαλών) σε μέγεθος καρυδιού που φράζουν τελείως την μύτη τους.

Κρεατάκια κατά την ενδοσκόπηση στο ιατρείο

Όταν γίνουν αρκετά μεγάλα μπορεί να προκαλέσουν ένα πλήθος προβλημάτων, όπως:
•    Η ρινική απόφραξη
•    Η ρινική συμφόρηση
•    Ρινικό άκουσμα της ομιλίας (ένρινη ομιλία)
•    Καταρροή (Ρινίτιδα)
•    Χρωματιστές εκκρίσεις
•    Συμπτώματα που μοιάζουν με αλλεργία
•    Πόνος στο αυτί
•    Απόφραξη
•    Αίσθημα πληρότητας
Συνοπτικά το παιδί δυσκολεύεται να αναπνεύσει από τη μύτη του, έχει το στόμα του ανοιχτό για να αναπνέει, το χρώμα της φωνής του δείχνει ότι η μύτη είναι βουλωμένη, η αναπνοή του κάνει θόρυβο, το βράδυ ροχαλίζει, κάνει συχνά φλεγμονές στα αυτιά του και μερικές φορές σταματά για λίγο η αναπνοή του όταν κοιμάται.

Πως τίθεται η διάγνωση?

Δεδομένης της θέσης των αδενοειδών εκβλαστήσεων στο πίσω μέρος της μύτης, ο μόνος τρόπος που μπορεί να απεικονίσει άμεσα τις αδενοειδείς εκβλαστήσεις είναι η ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ που μπορεί να πραγματοποιηθεί άνετα σε παιδιά ηλικίας έως και 5 ετών καθώς και ενήλικες στο ιατρείο μας χωρίς καμία νάρκωση.

Θεραπεία:

Υπάρχουν ουσιαστικά δύο παρεμβάσεις που μπορούν να βοηθήσουν στην επίλυση των συμπτωμάτων που παρουσιάζει ο ασθενής.

Η πρώτη είναι η ιατρική διαχείριση με τη χρήση στεροειδών ρινικών σπρέι που μπορούν να συνταγογραφούνται για ασθενείς από την ηλικία των 2 ετών. Αυτό το φάρμακο έχει αποδειχθεί ότι συρρικνώνει τον αδενοειδή ιστό για περισσότερο από 2-3 μήνες.

Η δεύτερη επιλογή είναι η χειρουργική αφαίρεση, η οποία πραγματοποιείται υπό γενική αναισθησία.
Γίνεται μέσω του στόματος και έτσι δεν υπάρχουν τομές στο πρόσωπο, τη μύτη ή το λαιμό. Οι αδενοειδείς εκβλαστήσεις απομακρύνονται με πολλές διαφορετικές μεθόδους (ανάλογα με τον χειρουργό), όπως για παράδειγμα η κλασσική μέθοδο ξέστρου ή η ενδοσκοπική αδενοτομή.

Με την ενδοσκοπική τεχνική αφαίρεσης των αδενοειδών εκβλαστήσεων με χρήση shaver γίνεται πιο προσεκτική αφαίρεση των ιστών, επειδή το μόνιτορ ελέγχου επιτρέπει την αποφυγή τραυματισμού της ευσταχιανής σάλπιγγας ή του βοθρίου του Rosenmuller. Παρά το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της επέμβασης αφαιρείται αρκετά μεγάλη ποσότητα των αδενοειδών εκβλαστήσεων που μπλοκάρουν το πίσω μέρος του ρινοφάρυγγα, πάντα αφήνουμε ένα μικρό κομμάτι των αδενοειδών ιστών στη θέση τους.

Οποιαδήποτε προσπάθεια ολικής αφαίρεσης των αδενοειδών εκβλαστήσεων δεν θα έχει καμιά επιτυχία και εκτός από αυτό προσθέτει σοβαρό κίνδυνο τραυμάτων στα τοιχώματα του ρινοφάρυγγα και προκαλεί σχηματισμό ουλών στο πίσω μέρος του ρινοφάρυγγα!!!

Το παιδί μετά την επέμβαση παραμένει στη κλινική περίπου για 5-6 ώρες και ύστερα μπορεί να πάει σπίτι με τους γονείς του. Η ανάρρωση γενικά είναι αρκετά γρήγορη (περίπου 3-5 ημέρες).

Σημαντικό: Αν η υπερτροφία των αδενοειδών που οδηγεί σε ρινική απόφραξη δεν αντιμετωπιστεί, μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική παραμόρφωση του προσώπου που ονομάζεται αδενοειδές προσωπείο (μισάνοιχτο στόμα, απαθές ύφος, μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια και συχνά ανωμαλίες της οδοντοστοιχίας, που αν αφορά τα μόνιμα δόντια επιβάλλει ακόμα και την παρέμβαση ορθοδοντικού).

Εάν οι αδενοειδείς εκβλαστήσεις (κρεατάκια) επηρεάζουν την ποιότητα ζωής του παιδιού σας, παρακαλούμε επικοινωνήστε με το ιατρείο μας για ένα ραντεβού.

Ο ποιοτικός ύπνος συμβάλλει στη σωστή ανάπτυξη του παιδιού, βοηθώντας το να γεμίσει τις μπαταρίες ώστε να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του σχολείου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να έχει καθαρό μυαλό και να μπορεί να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις ικανότητές του.

Καθοριστικής σημασίας είναι η παραγωγή της αυξητικής ορμόνης–ή αλλιώς ορμόνης της ανάπτυξης -, η οποία παράγεται από την υπόφυση, ένα μικρό αδένα που βρίσκεται στο κέντρο του εγκεφάλου, αποκλειστικά κατά τη διάρκεια του ύπνου: το 50% κατά τη διάρκεια του παράδοξου ύπνου, δηλαδή καθώς ονειρεύεται, και το άλλο 50% κατά τη διάρκεια των υπόλοιπων φάσεων. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι επαρκείς ώρες ύπνου αλλάζουν αναλόγως την ηλικία, για παράδειγμα ένα βρέφος 12 μηνών χρειάζεται 12-14 ώρες συνολικού ύπνου, ένα νήπιο 3 ετών κατά μέσο όρο 12 ώρες, ενώ πηγαίνοντας στο νηπιαγωγείο και μέχρι τις πρώτες τάξεις του δημοτικού οι ανάγκες σε ύπνο μειώνονται σε 10 ή 11 ώρες.

Εντούτοις, πιο σημαντική για την ανάπτυξη και τη σωστή λειτουργία του οργανισμού είναι η ποιότητα του ύπνου και όχι τόσο η διάρκεια.

Το ροχαλητό, ως γνωστό, είναι ήχος που παράγεται κατά την διάρκεια του ύπνου και μπορεί να επιφέρει αφύπνιση στους υπολοίπους, έστω και αν προέρχεται από ένα παιδί. Τα αίτια του ροχαλητού όμως στα παιδιά είναι διαφορετικά απ΄ ότι στους ενήλικες. Το συχνότερο αίτιο στα παιδιά είναι η μερική απόφραξη του ρινοφάρυγγα ή/και του οροφάρυγγα δηλαδή του πίσω μέρους της μύτης ή/και του πίσω μέρος του στόματος. Αυτό μπορεί να υπεισέλθει περιστασιακά από ένα απλό κρυολόγημα ή εποχιακή αλλεργική ρινίτιδα, αλλά και πιο μόνιμα από υπερτροφία των αδενοειδών εκβλαστήσεων (κρεατάκια) ή/και των αμυγδαλών.
Το ροχαλητό όμως στα παιδιά, πέραν της ενοχλητικής φύσης του, δεν εμπεριέχει κανένα απολύτως κίνδυνο για την υγεία του παιδιού. Είναι συνήθως παροδικό και υποχωρεί με την ανάπτυξη του παιδιού και την υποχώρηση της υπερτροφίας των αδενοειδών. Λόγος ανησυχίας υπάρχει μόνο εάν το ροχαλητό συνοδεύεται από υπνική άπνοια.

Τι είναι η υπνική άπνοια;
Η υπνική άπνοια είναι η επαναλαμβανόμενη διακοπή της αναπνοής τόσο από το στόμα όσο και από τη μύτη κατά την διάρκεια του ύπνου, για μικρό χρονικό διάστημα (συνήθως μερικά δευτερόλεπτα). Η υπνική άπνοια συνήθως συνοδεύεται από ροχαλητό. Η άπνοια μπορεί να είναι αποφρακτική (λόγω απόφραξης της αναπνευστικής οδού) αλλά κάποτε μπορεί να είναι και κεντρική (λόγω εγκεφαλικής δυσλειτουργίας του κέντρου της αναπνοής). Η συχνότερη άπνοια στα παιδιά είναι η αποφρακτική.

Γιατί είναι σημαντική η έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση της υπνικής άπνοιας; 
Η υποξαιμία δηλ. η χαμηλή οξυγόνωση του αίματος που δημιουργεί η άπνοια, μαζί με την κακή ποιότητα ύπνου και τις παρατεταμένες μυϊκές προσπάθειες αποκατάστασης της αναπνοής μπορούν να επιφέρουν σοβαρά προβλήματα στην ανάπτυξη και την υγεία του παιδιού. Προβλήματα όπως απώλεια βάρους,πνευμονίαυπέρταση και καρδιακή ανεπάρκεια. Επίσης μπορούν να επιφέρουν νευροψυχολογικές διαταραχές όπως υπέρκινητικότητα, νευρικότητα, κόπωση καθώς και χαμηλές επιδόσεις στο σχολείο.

Διάγνωση υπνικής άπνοιας
Η διάγνωση της υπνικής άπνοιας στα παιδιά είναι στις περισσότερες περιπτώσεις καθαρά κλινική, σε αντίθεση με τους ενήλικες στους οποίους χρειάζονται επιπλέον εξετάσεις. Αυτό σημαίνει ότι βασίζεται κυρίως στο ιστορικό που περιγράφεται από τους γονείς και στην κλινική εξέταση από τον γιατρό. Στις περιπτώσεις που υπάρχουν αμφιβολίες όσον αφορά την διάγνωση ή τον διαχωρισμό μεταξύ κεντρικής και αποφρακτικής άπνοιας, τότε επιπρόσθετες εξετάσεις μπορούν να βοηθήσουν. Βιντεογράφηση του παιδιού κατά την διάρκεια του ύπνου για μικρό χρονικό διάστημα μπορεί να είναι ιδιαίτερα χρήσιμη. Σε ειδικές περιπτώσεις χρήσιμο μπορεί να είναι και το παλμικό οξύμετρο που καταμετρά την οξυγόνωση του αίματος κατά την διάρκεια του ύπνου.

Υπνική άπνοια - Θεραπεία
Η θεραπεία εξαρτάται εξ’ολοκλήρου από το είδος της υπνικής άπνοιας στο παιδί (αποφρακτικής ή κεντρικής) και από τα αίτια που το προκαλούν. Συνήθως, η απόφραξη είναι λόγω αδενο-αμυγδαλικής υπερτροφίας και η άπνοια θεραπεύεται εντελώς με αδενοειδεκτομή και αμυγδαλεκτομή. Εάν δε η απόφραξη συνοδεύεται και από αλλεργική ρινίτιδα, που είναι συχνή στα παιδιά, τότε θεραπεία με επιπλέον ρινικά στεροειδή σπρέι ή σταγόνες για κάποιο χρονικό διάστημα μπορεί να βοηθήσει. Σπανιότερα, συνήθως σε παιδιά με κρανιοπροσωπικά σύνδρομα και νευρολογικές διαταραχές χρειάζεται χρόνια θεραπεία με ειδική συσκευή παροχής αέρα θετικής πίεσης (CPAP) από την μύτη για να κρατά την αναπνευστική οδό ανοιχτή. Σπάνια, και σε εξαιρετικά σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί ακόμα και σωλήνας τραχειοστομίας.

Ροχαλητό και Σύνδρομο Υπνικής Άπνοιας στους Ενήλικες- Διάγνωση και Θεραπεία  roxalito arthro6

Η εφαρμογή συσκευής θετικής πίεσης CPAP κατά την διάρκεια του ύπνου 

Ο ύπνος είναι ένας από τους πιό σημαντικούς βιορυθμούς του ανθρώπου και είναι αναζωογονητικός για την ανθρώπινο οργανισμό, προϋπόθεση καλής υγείας, αντίσταση στις ασθένειες και απαραίτητος για μία καλή ποιότητα ζωής. Οτιδήποτε επομένως μέσα στον άνθρωπο ή από το περιβάλλον του, διαταράσσει το ρυθμό αυτό μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στη φυσιολογική λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού στο σύνολό του. Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να θεωρηθεί και να αντιμετωπισθεί το έντονο και συνεχές ροχαλητό και η, στην ακραία εκδήλωσή του, άπνοια.

Το ροχαλητό είναι μία διαταραχή του ύπνου που μέχρι πρίν μερικά χρόνια το θεωρούσαμε «αθώο» και γενικά σαν κάτι που δεν χρειάζεται ιατρική φροντίδα. Αποτελούσε μόνο αφορμή για περιπαικτικά σχόλια και αστεϊσμούς. 

Σήμερα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι το ροχαλητό, πέραν του να είναι μια ενόχληση για το σύντροφο στον ύπνο, είναι πλέον μια παγκόσμια αναγνωρισμένη νόσος, που εκδηλώνεται με μια ποικιλία κλινικών μορφών: του απλού, αθώου περιστατικού και ακίνδυνου ροχαλητού, με το οποίο δεν ασχολούμεθα, του επίμονου έντονου συνεχούς ροχαλητού περισσότερο από 3-4 βράδια την εβδομάδα, που απαιτεί ιατρική φροντίδα, μέχρι την επικίνδυνη για την ζωή κατάσταση του συνδρόμου της υπνικής άπνοιας.

Υπνική άπνοια είναι η κατάσταση κατά την οποία, στην διάρκεια του ύπνου υπάρχει έντονο συνεχές ροχαλητό μαζί με επαναλαμβανόμενα επεισόδια πλήρους απόφραξης της αναπνευστικής οδού και σύντομες διακοπές της αναπνοής. Διακρίνεται σε αποφρακτικού τύπου, στην πλειονότητα των περιπτώσεων ( 95% ) και σε κεντρικού τύπου ( 5% ). Η ενασχόληση των Ωτορινολαρυγγολόγων με το ροχαλητό και την άπνοια αφορά αποκλειστικά και μόνο τα αποφρακτικής αιτιολογίας περιστατικά.          Αιτίες και προδιαθεσικοί παράγοντες:

  • Παθήσεις  (φλεγμονές, αλλεργίες, όγκοι, κ.α) και ανατομικές ανωμαλίες μύτης, στόματος, υπερώας, γλώσσας, φάρυγγα, γνάθου και αμυγδαλών. Ο εκ  γενετής κοντός λαιμός και ο στενός αυλός του φάρυγγα.
  • Η Παχυσαρκία είναι παράγοντας υψηλού κινδύνου. Το 40% των παχύσαρκων πάσχουν από άπνοια και το 70% των απνοϊκών ασθενών είναι παχύσαρκοι.
  • Φύλο και Ηλικία.  Συχνότερο στους άνδρες και σε ενήλικες άνω των 40 ετών, όταν οι ιστοί χάνουν βαθμιαία το μυϊκό τόνο τους.
  • Η κατανάλωση οινοπνεύματος και η λήψη ηρεμιστικών πρίν τον ύπνο, λόγω της χαλάρωσης που προκαλούν στους μύες της αναπνευστικής οδού, όπως και το κάπνισμα, επιδεινώνουν το ροχαλητό.
  • Διατροφικές συνήθειες και συνθήκες ύπνου.
  • Νευρολογικές, μυικές παθήσεις, υποθυρεοειδισμός, κληρονομικότητα και γενετικοί παράγοντες, μπορεί να παίζουν επίσης κάποιο ρόλο


Για να τεθεί η διάγνωση, χρειάζεται να πραγματοποιηθούν τα κάτωθι:

        Ιστορικό από τον ασθενή και το περιβάλλον του, για την ποιότητα ύπνου

  • Βασικές μετρήσεις ΒΜ, περίμετρος λαιμού και κοιλιάς.
  • Πλήρης Ωτορινολαρυγγολογική εξέταση.
  • Μελέτη ύπνου.
  • Βασικός αιματολογικός και βιοχημικός έλεγχος και ορμονικός έλεγχος για τις γυναίκες.
  • Εξέταση από άλλες ειδικότητες εφόσον υπάρξουν ενδείξεις από το ιστορικό.


        Γνωστές επιπλοκές και παράπλευρες απώλειες του  ροχαλητού και της άπνοιας:

  • Υπέρταση, στεφανιαία νόσο και καρδιακά επεισόδια.
  • Σύγχυση, κατάθλιψη και απώλεια μνήμης.
  • Στυτική δεισλειτουργία και ανικανότητα.
  • Τέλος δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι οικονομικές επιπτώσεις στην κοινωνία από τις απώλειες ωρών εργασίας, τα τροχαία ατυχήματα και τις επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής των κοινωνιών γενικά, οι οποίες είναι ανυπολόγιστες μέχρι στιγμής.

 
       Αντιμετώπιση Ροχαλητού και Υπνικής Άπνοιας

      Υπάρχουν πολλές απλές, φθηνές, εύκολα ανεκτές και μή αιματηρές λύσεις για το ροχαλητό και την άπνοια, πρίν φθάσει κανείς στο χειρουργείο ή στην συσκευή CPAP.

  1. Σωματική άσκηση, 
  2. Σωστές διατροφικές συνήθειες, (ώρες, ποσότητες και είδος τροφών)
  3. Απώλεια βάρους στους παχύσαρκους, 
  4. Οδηγίες για τον χώρο και τις συνήθειες ύπνου, (ώρες, θέση σώματος, ποιότητα κρεβατιού, μαξιλάρια, ύγρανση ατμόσφαιρας)
  5. Περιορισμός λήψης ηρεμιστικών φαρμάκων και οινοπνεύματος προ του ύπνου
  6. Απαγόρευση καπνίσματος.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ:

Η επικρατούσα άποψη, Άπνοια=Μόνο CPAP, είναι απόλυτα αντιεπιστημονική και δυνητικά επικίνδυνη για τον ασθενή, όπως επίσης επικίνδυνη μπορεί να είναι και η θέση Ροχαλητό και Άπνοια= Μόνο Χειρουργείο. Η αλήθεια βρίσκεται στην σωστή εκτίμηση και αντιμετώπιση κάθε περιστατικού ξεχωριστά.

Αλλεργική ρινίτιδα ονομάζουμε τη φλεγμονή της μύτης που προκύπτει ως αποτέλεσμα επαφής του ρινικού βλεννογόνου με ένα ή περισσότερα αλλεργιογόνα. Είναι μια συχνή πάθηση αφού φαίνεται οτι αφορά το 10 έως 20% του γενικού πληθυσμού. Η αλλεργική ρινίτιδα μπορεί να είναι εποχική, κατά την οποία ο ασθενής παρουσιάζει συμπτώματα σε μια συγκεκριμένη εποχή του χρόνου, ή ολοετής, οπότε τα συμπτώματα υπάρχουν όλο το χρόνο.

Συμπτώματα

Τα κύρια συμπτώματα της αλλεργικής ρινίτιδας είναι τέσσερα: η καταρροή, η απόφραξη, οι πταρμοί και ο κνησμός.

1. Η ρινική καταρροή ("τρέξιμο" της μύτης)

Είναι συνήθως λευκωπής χροιάς ("σαν νερό")- αλλαγή του χρώματος σε κίτρινο ή πράσινο υποδεικνύει επιμόλυνση από μικρόβιο.

2. Η ρινική απόφραξη ("μπούκωμα")

Προκύπτει ως αποτέλεσμα του οιδήματος ("πρήξιμο") του ρινικού βλεννογόνου και δυσκολεύει την αναπνοή από τη μύτη.

3. Οι πταρμοί ("φταρνίσματα")

Ο ασθενής έχει αλλεπάλληλα φταρνίσματα, ανά διαστήματα στη διάρκεια της ημέρας.

4. Ο ρινικός κνησμός ("φαγούρα")

Είναι έντονος και οδηγεί σε μια χαρακτηριστική κίνηση των ασθενών να "σκουπίζουν" συνέχεια τη μύτη με την παλάμη τους (αυτό το ονομάζουμε "αλλεργικό χαιρετισμό").

Τα δευτερεύοντα συμπτώματα της αλλεργικής ρινίτιδας περιλαμβάνουν: την αναπνοή από το στόμα, την ξηρότητα του φάρυγγα και την οπίσθια ρινική έκκριση (οι εκκρίσεις της μύτης "κυλάνε" προς τα πίσω στο φάρυγγα, ερεθίζουν το λαιμό και προκαλούν βήχα) ως επακόλουθα της ρινικής φλεγμονής. Επίσης, μπορεί να συνυπάρχουν υπνηλία, κεφαλαλγία, ευερεθιστότητα και μειωμένες σχολικές και επαγγελματικές επιδόσεις. Όλα οφείλονται στο γεγονός οτι οι ασθενείς με αλλεργική ρινίτιδα, λόγω της στοματικής αναπνοής, δεν ξεκουράζονται επαρκώς κατά τη διάρκεια του βραδυνού ύπνου.

Χαρακτηριστικά σημεία (δηλαδή "σημάδια") που παρατηρούμε σε αυτούς τους ασθενείς είναι οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια, ο αλλεργικός χαιρετισμός, η εγκάρσια πτυχή της μύτης (δηλαδή μια εγκάρσια ρυτίδωση της μύτης λόγω της συνεχούς τριβής με το χέρι) και το αδενοειδές προσωπείο (η αναπνοή με συνεχώς ανοιχτό το στόμα).

Οι ασθενείς με αλλεργική ρινίτιδα δεν εμφανίζουν απαραίτητα όλα τα προαναφερθέντα κύρια και δευτερεύοντα συμπτώματα. Σε άλλους επικρατεί η καταρροή και ο κνησμός ενώ σε άλλους η ρινική συμφόρηση.

Αιτίες

Η αλλεργική ρινίτιδα οφείλεται στην δημιουργία από τον οργανισμό ειδικών αντισωμάτων που λανθασμένα αναγνωρίζουν ως "εχθρό" του οργανισμού κάποιες αθώες ουσίες, τα αλλεργιογόνα. Κάθε φορά που ένα αλλεργιογόνο έλθει σε επαφή με το ειδικό του αντίσωμα πάνω στο ρινικό βλεννογόνο (δηλαδή μέσα στη μύτη του αλλεργικού ασθενή) εκκρίνονται ουσίες, όπως είναι η ισταμίνη, που δημιουργούν τα συμπτώματα της ρινίτιδας.

Τα συχνότερα αλλεργιογόνα στον ελληνικό χώρο που προκαλούν αλλεργική ρινίτιδα είναι οι γύρεις δέντρων και φυτών (όπως η ελιά, το περδικάκι, τα αγρωστώδη κ.α.), τα ακάρεα της οικιακής σκόνης, τα επιθήλια ζώων και τα σπόρια μυκήτων.

Στην εποχή μας και μέσα στις μεγαλουπόλεις, τα λουλούδια μπορεί να έχουν αντικατασταθεί ως αλλεργιογόνα από το καυσαέριο, τη σκόνη του σπιτιού, χημικές ουσίες, και άλλες ρυπογόνες ουσίες. Μην ξεχνάμε ότι το κάπνισμα έχει πολλές αλλεργιογόνες ουσίες, όχι μόνο γι αυτούς που καπνίζουν αλλά και για τους ‘παθητικούς’ καπνιστές που εισπνέουν τον καπνό των άλλων.

Διάγνωση

Η διάγνωση γίνεται από τον ειδικό Ωτορινολαρυγγολόγο και αλλεργιολόγο με το ιστορικό και την κλινική εξέταση. Από το ιστορικό θα αξιολογηθεί η εποχικότητα των συμπτωμάτων και θα γίνει μια πρώτη προσέγγιση για το υπεύθυνο αλλεργιογόνο. Η κλινική εξέταση, που γίνεται με τη ρινοσκόπηση, θα αναδείξει χαρακτηριστική εικόνα του ρινικού βλεννογόνου με οιδηματώδεις ρινικές κόγχες. Επιβεβαιωτικά συμβάλλουν στη διάγνωση η ανίχνευση αντισωμάτων έναντι συγκεκριμένων αλλεργιογόνωνμε εξέταση αίματος, οι δερματικές δοκιμασίες νυγμού και η ρινική πρόκληση με ειδικό αλλεργιογόνο.

Μεγάλη προσοχή πρέπει να δώσει ο θεράπων ιατρός στα νοσήματα που πολύ συχνά συνυπάρχουν με την αλλεργική ρινίτιδα, δηλαδή την αλλεργική επιπεφυκίτιδα και το αλλεργικό βρογχικό άσθμα. Οφείλει να αναζητήσει συμπτώματα σχετικά με τα νοσήματα αυτά και αν διαπιστώσει την ύπαρξή τους, να χορηγήσει την κατάλληλη θεραπεία.

Επίσης ο ειδικός αλλεργιολόγος θα ενημερώσει τον ασθενή με αλλεργική ρινίτιδα για τον κίνδυνο που υπάρχει να αναπτύξει στο μέλλον αλλεργικό βρογχικό άσθμα. Πράγματι, πολλοί ασθενείς με αλλεργική ρινίτιδα που δεν λαμβάνουν την κατάλληλη θεραπεία αναπτύσσουν μετά από κάποια χρόνια και άσθμα, μια πάθηση που μπορεί να οδηγήσει σε προοδευτική έκπτωση της αναπνευστικής λειτουργίας αν δεν αντιμετωπιστεί με κατάλληλη αγωγή.

Θεραπεία

Βασικό θεραπευτικό μέσο σε κάθε αλλεργικό νόσημα είναι η αποφυγή του υπεύθυνου αιτίου δηλαδή των αλλεργιογόνων. Ωστόσο γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι στην περίπτωση της αλλεργικής ρινίτιδας, που τα αλλεργιογόνα κυκλοφορούν στον αέρα και εισπνέονται από τον ασθενή, η πλήρης αποφυγή τους είναι αδύνατη. Φυσικά η σύσταση προς τον ασθενή είναι να αποφεύγει να εκτίθεται σε μεγάλες ποσότητες από αλλεργιογόνα π.χ. σε αλλεργία στη γάτα προτείνεται στον ασθενή να μην έρχεται σε επαφή με γάτες. Όταν η αποφυγή δεν είναι εφικτή καταφεύγουμε στη φαρμακευτική θεραπεία.

Η φαρμακευτική θεραπεία της αλλεργικής ρινίτιδας μπορεί να είναι συμπτωματική και αιτιολογική.

Συμπτωματική ονομάζουμε τη θεραπεία με φάρμακα που καταπολεμούν τα συμπτώματα της νόσου και ανακουφίζουν τον ασθενή, αλλά δεν προσφέρουν καθόλου στην εξάλειψη της υποκείμενης αιτίας της νόσου, που είναι τα αντισώματα που στρέφονται κατά των αλλεργιογόνων. Η θεραπεία αυτή πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε φορά που ο ασθενής έχει συμπτώματα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν φάρμακα όπως η κορτιζόνη (συνήθως με τη μορφή ενδορρινικού spray) και τα αντιισταμινικά (συνήθως ως χάπι). Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι, η αλόγιστη και για μακρύ χρονικό διάστημα, χρήση αποσυμφορητικών σπρέι στη μύτη καταστρέφει τον ρινικό βλεννογόνο με πολύ δυσάρεστες συνέπειες για την υγεία μας. Άρα δεν πρέπει να πέφτουμε στον πειρασμό να χρησιμοποιούμε τα σπρέι που διαφημίζονται ακόμη και στην τηλεόραση χωρίς να συμβουλευτούμε τον ωτορινολαρυγγολόγο που θα κάνει τη διάγνωση και θα συστήσει τη σωστή θεραπεία.

Αιτιολογική είναι η θεραπεία που στοχεύει στην επανεκπαίδευση του αμυντικού συστήματος του οργανισμού να κρατάει υπό έλεγχο τα αντισώματα ώστε να μην επιτίθενται εναντίον των αλλεργιογόνων. Ονομάζεται ειδική ανοσοθεραπεία. Η θεραπεία αυτή γίνεται με τη χορήγηση ειδικών εμβολίων, είτε ενέσιμα είτε υπογλώσσια, και διαρκεί από τρία έως πέντε χρόνια. Το σημαντικό με αυτό το είδος θεραπείας είναι ότι τα αποτελέσματά της είναι ήδη ορατά από τον πρώτο χρόνο και διαρκούν για πολλά χρόνια μετά τη διακοπή της. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι με την ειδική ανοσοθεραπεία εμποδίζεται η ανάπτυξη ευαισθητοποίησης σε νέα αλλεργιογόνα και αναστέλλεται η εξέλιξη της αλλεργικής ρινίτιδας σε αλλεργικό βρογχικό άσθμα.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:
Φαβιέρου 4, Χαϊδάρι
Τ.Κ.: 12461

Xάρτης


ΤΗΛΕΦΩΝΑ:

Σταθερό & φαξ: 2112145688
Κινητό:           06981446068

ΗΛ. ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ:
info@orlxaidari.gr
mich_delis@yahoo.gr

Επικοινωνία

Το ιατρείο λειτουργεί καθημερινά 17:00 - 22:00
Για ραντεβού εκτός ωραρίου πρωϊνά και Σαββατοκύριακα επικοινωνήστε στα παραπάνω τηλέφωνα

Παρέχεται κατ΄οίκον επίσκεψη
ωρλ χαιδάρι ωρλ χαϊδάρι

 

facebooktwitterlinkedin
Greek English French German Italian

Αποδοχή Cookies
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies της Google ή/και άλλων παρόχων για την παροχή των υπηρεσιών του, για να βεβαιωθούμε ότι η ιστοσελίδα είναι φιλική προς το χρήστη και την λειτουργικότητα της.
Η Google κοινοποιεί πληροφορίες σχετικά με την από μέρους σας χρήση αυτού του ιστότοπου. Με τη χρήση αυτού του ιστότοπου, αποδέχεστε τη χρήση των cookies